viernes, 24 de junio de 2011

La peau vivante


Bihotzari proba zatarrak jartzea komenigarria izaten da batzuetan. Harekin jolastea: busti, zikindu, aldatu, moztu, josi...probatu azken finean. Gogorragoa egin dadin. Noraino hel daitekeen frogatzeko. Hasteko. Aldatzeko.

Aurretik dugun bide berriari eta batek daki zeinek jarriko dizkigun oztopo deserosoei gogoz ekiteko beldur barik, gauza guztiak bere lekuan, lasai, daudelarik. Geldi. Garbi. Argi. Gezur barik oraingoan. Garenarekin mundua jateko prest, txikitasun sentimenduak alde batera utziz, indarrak lortuz, batuz, bilduz.

Eskerrak batzuetan argia egiten zaigun barrenean eta espero ez genituenak aurkitzen ditugula bertan, gu itxaroten, irribarre batek edertasun betierekoa marrazten duelarik haien aurpegietan. Konturatzeko askotan pare-parean ditugula gurekin behar ditugunak, gure gainetik, gure eskuetatik at, gelditzen den energia izugarri batek osatuta dagoen maitasunezko dimentsio batean murgilduta bezala. Konturatzeko, nahiz eta alde egin eta munduko beste puntara joan nahi dugunaren bila, bihotzak, denborarekin gurekin jolasten ikasi izan balu bezala auskalo zein paradoxa kuriosoren eraginez, hementxe bertan gordetzen dizkigula opari eta esperientziarik ederrenak. Guretzako. Zuentzako.

Bat, bi, hiru...lau agian. Ezin dut gogoratu zelakoa izan zen lehenengo aldia. Urrun sentitzen dut. Galduta bezala. Txiki. Ez dut nire burua ezagutzen izan nintzen hartan. Eta pozten naizela ere esan dezaket gaurko honetan. Bost minutuz iraungo duen ziurtasun batek hitzegiten duen arren.

sábado, 4 de junio de 2011

I can see the pines are dancing

Todas las búsquedas.
Maktub.
Todo cuanto deseamos en la más profunda soledad de las noches de tormenta y las películas acompañadas de una manta y de una taza de café enorme.
Todo.
Maktub.
Para darme cuenta de que quien no sueña, vive dormido. Para darme cuenta de que es posible tener los ojos abiertos tras los párpados cerrados, tranquilos, descansando sobre mis pupilas. Y que el negro no es sólo negro y que hay muchos matices diferentes entre unos y otros. Y que todos ellos son dignos de admiración.
Maktub.
Y sentir el latido de mi corazón, a través de la banda sonora de mi vida. Sentir mi cuerpo flotar, ir de arriba abajo, a un ritmo acompasado y percibir el recorrido que el aire hace a través de mi cuerpo.
Así es y así es como se siente también. La respiración. La vida. Yo.
Maktub.
Y entre tanta ensoñación una única idea se erige verdadera entre los senderos que muchas veces no acompañan a la razón. Son muy pocas las cosas que contribuyen a la felicidad. Me basta.