Hitzak

Hitzek salbatu naute.

Hizkuntzak eta letren gainjartzeak ni bizirik irautea ahalbidetu dute.

Hori gertatu ohi da liburu eta mota ezeinetako ezagutzarekin: itsaso basatiaren erdi-erdian, itotzear gaudela, eguzkiaren argitara erakartzeko gaitasuna dute. Soka bat bailitzan, bailiran, bizitzara, nahitaez, lotzeko boterea.

Maite ditut hitzak eta maite dut hauen indar ezin ukatuzkoa.

Hizkuntza da pentsamendu ororen ama, kultura eta jakinduriaren ibilgailu bakarra. Plurimorfikoa, praktikoa, eklektikoa. Hizkuntza da, hau edozein delarik ere (eta zenbat eta gehiago ezagutu eta maitatu, hobe, askoz hobe), ideia egiazkoenen transmisorea. Hizkuntza da, hau edozein delarik ere, gainontzekoekin lotzen-mantentzen-batzen-konektatzen gaituena.

Hitzak dira kultura baten edertasuna. Izan ere, mutuak, soinu bakoak, keinu hutsak direnean ere, gure barren-barrenean giltzapeturik gordetzen dugun hori askatzeko gai baitira. Hizkuntzak, beraz, egiten gaitu libre, aske. Hitzik gabe, ezinezkoak suertatzen direlako ideiak.

Irratian, egunkarian, gure buru eta bihotzetan, istorio ezinezkoetan, ipuin eta fabuletan, pelikula zein antzerkietan, nobel sarien hitzaldietan, Jainko, errege, profeta zein eskaleen mezuetan, eta, noski, gure liburu gustokoenetan, gurasoen maitasunean: hitzak.

Nik ez daukat inolako zalantzarik; Hizkuntzaren edertasunak salbatu nau ni.

Beste garai eta beste herrialde batean, beste hizkuntza baten bidez, Emily Dickinsonek bere erara azaldu zuen:

“604

Unto my Books -- so good to turn --

Far ends of tired Days –

It half endears the Abstinence --

And Pain -- is missed -- in Praise --

As Flavors -- cheer Retarded Guests

With Banquettings to be --

So Spices -- stimulate the time

Till my small Library --

It may be Wilderness -- without --

Far feet of failing Men --

But Holiday -- excludes the night --

And it is Bells -- within --

I thank these Kinsmen of the Shelf --

Their Countenances Kid

Enamor -- in Prospective --

And satisfy -- obtained --”

“604

¡Qué bueno regresar a mis libros!

-término de los fatigados días-.

Casi compensa la abstinencia,

y el dolor se olvida con el placer.

Como aromas que confortan a los invitados

en el banquete, mientras esperan,

esta fragancia aligera el tiempo hasta que llego

a mi pequeña biblioteca.

Puede haber desolación afuera,

lejanos pasos de hombres que padecen,

pero la fiesta suprime la noche

y hay campanas, interiormente.

Doy las gracias a estos Parientes del Estante.

Sus caras apergaminadas

nos enamoran mientras esperamos,

y nos satisfacen al alcanzarlas.”

Audio-Hitzak