Hitzek salbatu naute.
Hizkuntzak eta letren gainjartzeak ni
bizirik irautea ahalbidetu dute.
Hori gertatu ohi da liburu eta mota
ezeinetako ezagutzarekin: itsaso basatiaren erdi-erdian, itotzear
gaudela, eguzkiaren argitara erakartzeko gaitasuna dute. Soka bat
bailitzan, bailiran, bizitzara, nahitaez, lotzeko boterea.
Maite ditut hitzak eta maite dut hauen
indar ezin ukatuzkoa.
Hizkuntza da pentsamendu ororen ama,
kultura eta jakinduriaren ibilgailu bakarra. Plurimorfikoa,
praktikoa, eklektikoa. Hizkuntza da, hau edozein delarik ere (eta
zenbat eta gehiago ezagutu eta maitatu, hobe, askoz hobe), ideia
egiazkoenen transmisorea. Hizkuntza da, hau edozein delarik ere,
gainontzekoekin lotzen-mantentzen-batzen-konektatzen gaituena.
Hitzak dira kultura baten edertasuna.
Izan ere, mutuak, soinu bakoak, keinu hutsak direnean ere, gure
barren-barrenean giltzapeturik gordetzen dugun hori askatzeko gai
baitira. Hizkuntzak, beraz, egiten gaitu libre, aske. Hitzik gabe,
ezinezkoak suertatzen direlako ideiak.
Irratian, egunkarian, gure buru eta
bihotzetan, istorio ezinezkoetan, ipuin eta fabuletan, pelikula zein
antzerkietan, nobel sarien hitzaldietan, Jainko, errege, profeta zein
eskaleen mezuetan, eta, noski, gure liburu gustokoenetan, gurasoen
maitasunean: hitzak.
Nik ez daukat inolako zalantzarik;
Hizkuntzaren edertasunak salbatu nau ni.
Beste garai eta beste herrialde batean,
beste hizkuntza baten bidez, Emily Dickinsonek bere erara azaldu
zuen:
“604
Unto
my Books -- so good to turn --
Far
ends of tired Days –
It
half endears the Abstinence --
And
Pain -- is missed -- in Praise --
As
Flavors -- cheer Retarded Guests
With
Banquettings to be --
So
Spices -- stimulate the time
Till
my small Library --
It
may be Wilderness -- without --
Far
feet of failing Men --
But
Holiday -- excludes the night --
And
it is Bells -- within --
I
thank these Kinsmen of the Shelf --
Their
Countenances Kid
Enamor
-- in Prospective --
And
satisfy -- obtained --”
“604
¡Qué
bueno regresar a mis libros!
-término
de los fatigados días-.
Casi
compensa la abstinencia,
y
el dolor se olvida con el placer.
Como
aromas que confortan a los invitados
en
el banquete, mientras esperan,
esta
fragancia aligera el tiempo hasta que llego
a
mi pequeña biblioteca.
Puede
haber desolación afuera,
lejanos
pasos de hombres que padecen,
pero
la fiesta suprime la noche
y
hay campanas, interiormente.
Doy
las gracias a estos Parientes del Estante.
Sus
caras apergaminadas
nos
enamoran mientras esperamos,
y
nos satisfacen al alcanzarlas.”